Modele anatomiczne pełnią kluczową funkcję w edukacji zdrowotnej, pozwalając doktorom, kursantom medycznych kierunków oraz chorym lepiej pojąć strukturę i pracę ciała człowieka. Są one wykorzystywane w różnych obszarach, takich jak nauka o budowie ciała, badanie zmian chorobowych i analiza medyczna schorzeń. Modele te mogą być stworzono z rozmaitych materiałów, takich jak tworzywo sztuczne, materiał gumowy, substancja syntetyczna lub inne polimery, a ich funkcją jest jak najdokładniejsze zrekonstruowanie naturalnej budowy ciała. Dzięki nim można zbadać, jak rozwijają się choroby, jakie mają konsekwencje dla organizmu oraz jakie mechanizmy fizjologiczne i chorobowe za nimi kryją się. Modele anatomiczne są bezcennym narzędziem w nauczaniu i informowaniu leczonych. Pozwalają medykom lepiej wyjaśniać chorym istotę ich dolegliwości, ułatwiając im w przyswojeniu diagnostyki oraz zalecanych metod leczenia. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak diabetes czy dolegliwości gruczołu tarczowego, modele anatomiczne pozwalają zobrazować stopień degeneracji narządów oraz następstwa niekontrolowanych dolegliwości. Dodatkowo, modele te ułatwiają kursantom w skuteczniejszym przyswajaniu wiedzy teoretycznej poprzez doświadczalne przyswojenie anatomii i procesów patologicznych ciała. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą dolegliwością przemiany materii, która powstaje na skutek z dysfunkcji wydzielania insuliny lub nieodpowiedniej odpowiedzi organizmu na ten hormon.
Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają narząd produkujący insulinę, jako że jest ona głównym narządem odpowiedzialnym za utrzymywanie równowagi stężenia węglowodanów prostych we krwiobiegu. W modelach tych można przeanalizować elementy takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli zgrupowania komórek beta, wytwarzających insulinę. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą ukazywać degenerację lub utratę komórek beta, które prowadzą do niedoboru hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy typu 2 modele mogą ilustrować zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także nadmierne obciążenie gruczołu trzustkowego, skutkujące jej postępującej osłabienia funkcji. Niektóre modele cukrzycy obrazują również następstwa choroby dla innych narządów, takich jak mięsień sercowy, filtrujące narządy, narząd wzroku czy układ krążenia. Ukazują, jak długotrwała podwyższony poziom cukru skutkuje mikroangiopatii i uszkodzenia dużych naczyń, które są przyczyną powikłań cukrzycowych, takich jak uszkodzenie siatkówki, uszkodzenie układu moczowego czy dysfunkcja układu nerwowego. Tworzone są również modele przedstawiające uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z groźniejszych konsekwencji tej przypadłości. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej tłumaczyć chorym, dlaczego odpowiednia monitorowanie glukozy i codzienne nawyki mają decydujące rolę w zapobieganiu problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w kampaniach społecznych mających na celu podniesienie wiedzy na temat tej dolegliwości. Dzięki nim można zademonstrować, jakie zmiany zachodzą w ustroju w wyniku przewlekłej nadwyżki glukozy i jakie środki zapobiegawcze mogą pomóc w redukcji ryzyka wystąpienia powikłań. Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to organ endokrynny odpowiedzialny za wytwarzanie substancji regulacyjnych kontrolujących metabolizm, takich jak hormon T4 i trójjodotyronina (T3). Dysfunkcje działania tarczycy mogą powodować wielu problemów zdrowotnych, takich jak zbyt aktywna tarczyca, zbyt mała aktywność tarczycy, choroba Hashimoto czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy wizualizują anatomiczny układ tego narządu, w tym jego skrzydła tarczycy, cieśń, a także ukrwienie i unerwienie. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać zmiany chorobowe, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku wola, zmiany guzkowe czy procesy nowotworowe. W przypadku hipotyreozy modele mogą prezentować zmniejszenie objętości narządu i spowolnioną pracę jego komórek, podczas gdy w nadczynności tarczycy mogą ukazywać rozrost tarczycy oraz nadmierne ukrwienie. Modele te mogą także pokazywać efekty chorób o podłożu immunologicznym, takich jak przewlekłe zapalenie tarczycy, w której system immunologiczny atakuje tkankę tarczycową, skutkując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są bardzo pomocne w rozpoznawaniu chorób i informowaniu osób leczonych, ponieważ ułatwiają lepiej pojąć czynniki sprzyjające różnych problemów endokrynologicznych oraz ich konsekwencje dla zdrowia. W praktyce klinicznej eksperci ds. tarczycy często stosują takie modele do tłumaczenia osobom z zaburzeniami tarczycy, jak pracuje ten organ, jakie są objawy jej chorób oraz jakie strategie terapeutyczne mogą być wykorzystywane.